သတိုး

Tuesday, December 29, 2015

Saturday, November 14, 2015

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံးသည္ မနက္ျဖန္မ်ားစြာအား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့၊ ယုံၾကည္ျခင္းကင္းစြာျဖင့္ ဒီေန႔ေပါင္းမ်ားစြာအျဖစ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔မွာေတာ့ မေန႔ကအထိ ျဖတ္သန္းၿပီးခဲ့ေသာ ဒီေန႔တုိ႔ႏွင့္ မတူပါ။ ေရႊေရာင္ၿပိဳးပ်က္ေသာ မနက္ျဖန္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာျဖင့္ ႏုိးထလာခဲ့ၾကေသာ အားအင္ႏုသစ္ၾကရမည့္ ဒီေန႔သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ဒီေန႔သည္ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ႏုိ၀ဘၤာလ(၈)ရက္ေန႔ျဖစ္သည္။

ျဖတ္သန္းသိမီခဲ့ဖူးေသာ ဒီလုိေန႔မ်ိဳးတြင္ အသံခဲ်႕စက္မွ ဆႏၵမဲေပးရန္ လႈံ႕ေဆာ္ေတးသီခ်င္းသံေတြ၊ လမ္းအလုိက္ ဟစ္ေခၚဖိတ္ၾကားသံေတြျဖင့္ ဆူေလာင္ညံစာစြာ ေန႔သစ္ခဲ့ဖူးတာ ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔မွာေတာ့ လႈံ႕ေဆာ္ဖိတ္ႀကိဳစကား တစ္ခြန္းတစ္စမွ် မၾကားရ။ ေတးသီခ်င္းသံလည္း လြင့္ပ်ံမလာ။ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာ…။ သုိ႔ေသာ္ ၿမိဳ႕တုိင္း၊ ရပ္ကြက္တုိင္း၊ အိမ္တုိင္းမွာ နံနက္ (၃)နာရီခန္႔မွ စတင္ကာ တိတ္ဆိတ္စြာ သက္၀င္ဆူညံစျပဳေနႏွင့္ခဲ့ၿပီ။ ဘုရားမီး အလင္းျပျပ ထြန္းညိွိပူေဇာ္ေနခဲ့ၾကၿပီ။ ေရခ်မ္း၊ ပန္း၊ အာရုံဆြမ္း ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းၿပီးခဲ့ၿပီ။ မဲရုံမဖြင့္မီကတည္းက မဲရုံေရွ႕တြင္ တန္းစီေနရာယူကာ ေန႔အရုဏ္သစ္ကုိ ႀကိဳဆုိေနၾကျပန္ေတာ့ၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တန္းစီျခင္းအေလ့သည္ ႀကံဳဖူးေသာ္လည္း ႀကံဳရခဲဘိျခင္း။ ႀကံဳဖူးရလွ်င္ေတာင္ ၾကားျဖတ္တုိး၀င္ေနရာလုသူေတြႏွင့္ ဆူဆဲေအာ္ဟစ္ကာ ညံစာဆူပူေနတတ္တာလည္း ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ မဲဆႏၵရွင္အားလုံးတုိ႔သည္ မတုိင္ပင္၊ ဦးမေဆာင္ရပါပဲ စည္းကမ္းတက် စီတန္းကာ မဲရုံဆီ တူညီေသာတက္ၾကြရႊင္လန္းမႈ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိယ္စီျဖင့္ ေငးေမာ့လုိ႔ရယ္။

ဘယ္သူကုိ မဲေပးမလဲဟု ႏႈတ္မွ ထုတ္ေဖာ္ ေမးျမန္းရန္ မလုိ။ အေရာင္တူမ်က္၀န္းမ်ားကုိ ျမင္လွ်င္ အားလုံးတူညီ တစ္ေသြးတည္းျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ ယုံၾကည္ႏုိင္ခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ား၊ နာဖ်ားမက်န္း ပုဂဳိလ္မ်ား၊ မသန္စြမ္းသူမ်ားအား ငဲ့ညွာစြာ ဦးစားေပးၾကဖုိ႔လည္း သူတုိ႔ မေမ့ေလ်ာ့ၾကပါ။ After you ဆုိေသာ စကားကုိ ၿမိဳ႕ေနစြန္ဖ်ား သူတုိ႔လုိလူမ်ားအားလုံး လူေစ့တက္ေစ့ မၾကားဖူးၾကတာ ေသခ်ာပါသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ စိတ္၀မ္းလက္ညီ ကုိယ္တုိင္ လက္ခံက်င့္သုံးေနခဲ့ၾကျပန္ၿပီ။

စိတ္ပူပန္ကာ ေတြးေမာခဲ့မိသည္။ အာဏာရပါတီႀကီးတစ္ခု၏ ၿမိဳ႕တြင္းလွည့္လည္ကာ အင္းအားျပ စည္းရုံးေသာ ပြဲတစ္ခုကုိ ရပ္ေငးမိစဥ္က ျဖစ္သည္။ ထုိပြဲႀကီးမွာ ၿမိဳ႕လူထုသည္ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းျပည့္ေအာင္ပင္ မပါ၀င္ခဲ့ေသာ္လည္း ေက်းလက္ေနျပည္သူမ်ားစြာတုိ႔ကေတာ့ အင္အားတစ္ရပ္အျဖစ္ ေယာင္လည္လည္၊ ပါ၀င္ခဲ့ၾကဖူးသည္ မဟုတ္လား။ ေငြေၾကးဥစၥာ ရွားပါးခ်ိဳ႕တဲ့ရွာသူ ဆင္းရဲျပည္သူ မ်ားရာစုကုိ မစုိ႔မပုိ႔ ေငြေၾကးဗန္းျပကာ စည္းရုံးဆြဲေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ အာမခံခ်က္မရွိေသာ လုပ္ငန္းအခြင့္အလန္းမ်ားျဖင့္ ျဖားေယာင္းခဲ့ၾကသည္။ အသိအျမင္ မၾကြယ္၀သူမ်ားကုိ ဘာသာေရးမႈိင္းတုိက္ျခင္းျဖင့္လည္း မွ်ားယူခဲ့ၾကျပန္သည္ပင္။ သူယုတ္တုိ႔၏ စကားကုိ ျပည္သူ နားေယာင္သြားမလား ေတြးကာ ပူမိခဲ့သည္။ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းျဖင့္ ျဖားေယာင္းမႈမွာ ျပည္သူ ေတြေ၀သြားမည္လားဟု တထင့္ထင့္ စိတ္မခ်ႏုိင္ၿပီ။ ထုိအေတြး၊ ပူပန္မႈအားလုံးသည္ တစ္ေနကုန္ မၿငီးမျငဴ၊ တန္းစီေစာင့္ဆုိင္းေနၾကေသာ တရွည္တလ်ားလူတန္းႀကီးကုိ အျမင္မွာပင္ ပိန္းၾကာရြက္တြင္ ေရမထင္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ ဆႏၵမဲေပးခဲ့ရာ အခန္းငယ္မွအထြက္ ခရမ္းျပာမင္ စြန္းထင္လာေသာ လက္၀ဲလက္သန္းကေလးကုိ ႏွစ္လုိခ်စ္ႏုိးစြာ တခုတ္တရ ေထာင္မတ္ဂုဏ္ယူဟန္တုိ႔ေၾကာင့္ ပီတိႏွင့္ ရႊင္လန္းတက္ၾကြမႈတုိ႔ အျပန္အလွန္ ကူးလူးယက္ယွယ္ကာ ပုိမုိေသြးစည္းညီညြတ္ေနၾကျပန္ေတာ့သည္။

သုိ႔ေပမယ့္ ထုိအေပ်ာ္ႏွင့္ ပီတိတုိ႔ကုိ ရင္မွာ တေငြ႕ေငြ႕ဖြဲ႕တည္ေလာင္ၿမိဳက္ေနေသာ သံသယမီးက တတိတိေလာင္စားေနႏုိင္ဆဲ။ ျပည္သူသည္ တက္ညီလက္ညီ တာ၀န္ကုိယ္စီ ေက်ျပြန္ၾကေသာ္လည္း အႀကီးအမွဴးျပဳသူ ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ လူႀကီးတုိ႔သည္ သမာသမတ္က်စြာ ဆုံးျဖတ္ၾကပါမည္လား။ ၾကားသိျမင္ေတြ႕ရသမွ်သည္လည္း ယုံၾကည္ခ်င္စရာ တစ္ကြက္ မွ် ရွိမေနခဲ့ဲျပန္ေပ။ ႏုိင္ငံတကာ အကူအညီျဖင့္ ေငြေၾကးမ်ားစြာ ပုံေအာသုံးစြဲကာ ေကာက္ယူခဲ့ေသာ မဲဆႏၵရွင္စာရင္းသည္ သုံးႀကိမ္သုံးခါ တုိင္တုိင္ မွားယြင္းခဲ့ေပသည္။ ( ေလးႀကိမ္ေျမာက္ မွားယြင္းမႈ မျဖစ္ေပၚခဲ့ျခင္းမွာ အခ်ိန္ မေလာက္ငေတာ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္တန္ရာသည္။ ေက်းဇူးတင္ရမည္။) ေသလြန္ၿပီးသူမ်ား ရွင္ျပန္ ထေျမာက္လာခဲ့ၾကသည္။ သက္ရွင္ထင္ရွားပုဂဳိလ္အခ်ိဳ႕ လူစာရင္းမွ် အသြင္းမခံၾကရ။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကံေကာင္းလွစြာ တစ္ရပ္ကြက္တည္း၊ တစ္လမ္းတည္း၊ အိမ္နံပါတ္ တစ္ခုတည္းမွာ တစ္မိသားစုလုံး နာမည္ ႏွစ္ခါျပန္ ပါၾကေသးသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကုိယ့္အိမ္လိပ္စာမွာ တျခားမိသားစုေတြ ေရာက္ေနၾကျပန္ရာ ေနအိမ္ေျပာင္းဆင္းေပးရမလုိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္တဲ့။ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း မိသားစု၀င္စာရင္းထဲမွာ ကုိယ္မသိသူေတြက ေဆြမ်ိဳးအရင္းအခ်ာေတြအျဖစ္ ပါ၀င္ပတ္သက္ ေနၾကျပန္တာပဲ ျဖစ္သည္။

မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ လူထုဥေသွ်ာင္မိခင္၏ အမွာစကားအတုိင္း သီးခံစိတ္ရွည္ခဲ့ၾကပါသည္။ အသည္းၾကားမွ မဲသုံးျပား ( တုိင္းရင္းသားမ်ားအတြက္ ေလးျပား) ကုိ ဆႏၵျပဳၿပီးၾကသည္ အထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သီးခံေပးခဲ့ၾကပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ ႀကိဳတင္မဲမ်ားအတြက္ ပူပန္မႈက မေလ်ာ့ျပန္။ တပ္မေတာ္သားမ်ား၊ ျပည့္သူ႕၀န္ထမ္းမ်ားအား ဖိအားတစ္ခုျဖင့္ ေသြးခြဲကာ အိမ္ၾကက္အခ်င္းခ်င္း အုိမည္းသုတ္၊ ရန္တုိက္ေပးၾကလိမ့္မည္လားဟု တထင့္ထင့္။ ဆႏၵမဲေပးအၿပီး ကုိယ့္တာ၀န္ေက်ၿပီဟု ယူမွတ္ကာ အိမ္ျပန္နားႏုိင္သူ ရွားေတာ့သည္။ ၿမဳိ႕အႏွံ႕၊ မဲရုံတကာ လွည့္လည္ကာ စူးစမ္းေစာင္းငဲ့ၾကသူေတြ၊ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း တာ၀န္ခဲြေ၀ကာ မဲေရတြက္ရာမွာ ၀န္ရံကူညီၾကသူေတြလည္း မ်ားမွ မ်ားလွေပ။ တစ္ကုိယ္စာ အေနေခ်ာင္ရုံဟု မည္သူေတြ အရုိင္းေတြး၀င္ႏုိင္ပါမည္နည္း။ ကုိယ့္ရပ္ကြက္မွာ အႏုိင္ရရုံျဖင့္ ေရာင့္ရဲေက်နပ္၊ မေနတတ္ႏုိင္ပါၿပီ။ ကုိယ့္ၿမိဳ႕၊ သူ႔ၿမိဳ႕ အျပန္အလွန္ သတင္းေပးပုိ႔ကာ ေသာက၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ မွန္သမွ် မွ်ေ၀ၾကသည္။ ေတာင္အရပ္ပင္လယ္ကလည္း ေျမာက္စူးစူး ေတာင္ေပၚဆီ စပ္စုစူးစမ္းရသည္။ အေရွ႕ဘက္ ရွမ္းကုန္းေျမျမင့္မွလည္း အေနာက္ဖက္ေတာင္တန္းမ်ားဆီ စိတ္ပူပန္ၾကသည္မွာ သန္းေခါင္သုိ႔ ခ်ည္းလာခဲ့သည့္တုိင္ အခ်ိန္ကုိ အမႈမထားႏုိင္။

ကခ်င္ျပည္နယ္မွ သန္းေခါင္ေက်ာ္ႀကိဳတင္မဲ တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ေက်ာ္ ေျခေထာက္ေပါက္ ေရာက္လာသည့္ သတင္းမ်ား၊ လားရွိဳး၊ လြဳိင္ေကာ္ႏွင့္ အျခားေသာ ၿမိဳ႕ရြာအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေကာလဟာလမ်ားသည္ က်န္ရွိေသာ အိပ္စက္ခ်ိန္မ်ားကုိပါ ႏုတ္ယူသြားခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ၾကည္ႏူးျမဴးေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေသာည၊ ပီတိေတြ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖင့္ လွဳိက္လွဲေပ်ာ္ေမာဖြယ္ ညမ်ိဳးကုိ အိပ္စက္ပစ္လုိက္ရမွာေရာ… ဘယ္ေလာက္ ႏွေမ်ာစရာ ေကာင္းလုိက္ပါသလဲ။

“ခရမ္းေရာင္ ပန္းေတြေ၀ၿပီး

ငါတုိ႔ လက္သန္းေတြ လူရာ၀င္တဲ့ေန႔

အဲဒါ… ႏုိ၀ဘၤာ (၈) ရက္ေန႔”

ခင္မင္ေလးစားရေသာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) ၏ ကဗ်ာကုိ တဖြဖြ ရြတ္ဆုိရင္း အရုဏ္ေရာင္နီ လာသည့္တုိင္ ေစာင့္ေနမည္။ ဒီေန႔ေလးအေၾကာင္း စိတ္မွာ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လုိ႔လည္း ၾကည္ႏူးမည္။

ဒီေန႔မွာ ျပည့္သူ႔ဆႏၵအမွန္ကုိ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ထုတ္ေဖာ္တင္ျပခြင့္ ရခဲ့သည္ပဲ။ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာကုိ အရိပ္ၾကည့္ကာ ျပည့္သူ႔မ်က္ႏွာ သာယာေအာင္ ျဖည့္ဆည္းစြမ္းေဆာင္ႏုိင္မည့္ အစုိးရတစ္ရပ္ကုိ ေတာင္းဆုိ တင္ေျမွာက္ ႏုိင္ခဲ့သည္ပဲ။ မနက္ျဖန္မ်ားစြာအတြက္ ဒီေန႔မွာ အလင္းတံခါးသစ္ကုိ တက္ညီလက္ညီ တြန္းဖြင့္ႏုိင္ခဲ့ၾကတာ။ ေနာက္ထပ္ အသစ္၊ အသစ္ေသာတံခါးေတြကုိ တြန္းဖြင့္ဖုိ႔ ေန႔သစ္မ်ားစြာမွာ အားအင္သစ္ေတြ ေမြးဖြားကာ ႏုိးထၾကပါစုိ႕။ ။

သတုိး

Sunday, May 31, 2015

နတ္စီတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရား

စာမေရးျဖစ္တာ ကာလအေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီမုိ႔ ပိတ္လွ်က္သား ပစ္ခပ္ထားခဲ့ေသာ လက္ပ္ေတာ့ေလးကုိ အလွ်င္စလုိ ဖုန္ခါကာ ပါ၀ါဖြင့္လုိက္ခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ဆြတ္က်င္ဆုိ႔နစ္ေနဆဲ။ နံေဘးမွာ ဖတ္ၿပီးစ ဖြဖြပစ္ခ်ထားခဲ့ေသာ မီးခုိညိဳေရာင္အဖုံးႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္ ၀တၳဳစာအုပ္ေလး..။

“နတ္စီတဲ့ အိပ္မက္ဆုိတာ…” တဲ့။ စာေရးသူက ခ်စ္ခင္သူ ဘေလာ့ဂါ ေမာင္ႏွမေတြထဲက တစ္ေယာက ျဖစ္သည္္။ ႏူညံ့ေအးေဆးေသာ၊ ခါတရံ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်င္တတ္သလုိ ခါတရံ ေႏြးေထြးပြင့္လင္းတတ္ျပန္ေသာ သူ။ ဏီလင္းညိဳ။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဏီလင္းညိဳ.. ဆုိတာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မျမင္မသိဖူးခင္၊ ဖုန္းထဲမွာပင္ တစ္ေယာက္အသံ မၾကားမိခင္ ထုိစဥ္အခ်ိန္ေတြကတည္းက www.blogger.com မွာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စာေတြ တစ္ေယာက္၊ အျပန္အလွန္ဖတ္ရွဳေနမိၾကရင္း တစ္ေယာက္ႏွလုံးသားကုိ တစ္ေယာက္ တုိးလွ်ိဳေပါက္ လွမ္းျမင္နားလည္ႏုိင္ကာ ညီရင္းအစ္ကုိ၊ ေသြးသားအရင္းအခ်ာေတြလုိ ရင္းႏွီးေစးကပ္၊ ေႏြးေထြးခ်စ္ခင္ၾကသူေတြ..။ အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရလွ်င္ ဒီစာအုပ္ကေလးကုိ ဏီလင္းညိဳမုိ႔သာ သံေယာဇဥ္တင္းသည့္စိတ္ျဖင့္ မ်က္ႏွာလုိက္စြာ ဖတ္ခဲ့မိေလတာ။ အခ်စ္၀တၳဳမ်ားကုိ စိတ္လုိလက္ရရွိခ်ိန္ ေကာက္ကုိင္မိတုိင္း စာမ်က္ႏွာ ေလးငါးမ်က္ႏွာေလာက္ထက္ ပုိကာ ေအာင့္အဥ္းသီးခံဖတ္ရွဳမရေတာ့တာ ၾကာၿပီ။ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္။ ဖန္တီးသူတုိ႔၏ အသက္အရြယ္၊ အေတြ႕အႀကံဳ၊၀မ္းစာႏွင့္ ေစတနာေတြ နည္းပါးလာတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္။ အခ်စ္၀တၳဳေခါင္းစဥ္ေအာက္က စာတခ်ိဳ႕ကုိ ၿငီးေငြ႕အီေတာက္ေနခဲ့ၿပီ။

နတ္စီတဲ့ အိပ္မက္ဆုိတာ… ဟာလည္း အခ်စ္၀တၳဳေခါင္းစဥ္ေအာက္က ၀တၳဳရွည္ စ/ဆုံး လုံးခ်င္းကေလး တစ္ပုဒ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔၀တၳဳေလးကေတာ့ ပရိယယ္မပါ၊ ရုိးရွင္းစြာ လွပလုိ႔ေနခဲ့သည္ဟု ေျပာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာလုိက္ရာက်ေတာ့မည္။ ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ ဖတ္ၾကည့္ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ သေဘာမွ်လိမ့္မည္ဟုလည္း ယုံၾကည္ေနပါသည္။

ဇာတ္လမ္းေလးကလည္း အဆန္းတၾကယ္ မဟုတ္လွပါ။ တစ္ဦးတည္းေသာသား တစ္ေယာက္ပီပီ မိခင္၊ ဖခင္တုိ႔၏ အရိပ္ေအာက္မွာ ေႏြးေထြလုံးၿခံဳစြာ၊ ဘြဲ႕ရၿပီးခ်ိန္အထိ ၀ါသနာကုိ သိမ္း၀ွက္ကာ မိဘ စိတ္တုိင္းက် သားအလိမၼာ၊ ခ်စ္ႏုိးဖြယ္ရာ ေကာင္ေလး။ သူအမည္က သိခၤေက်ာ္ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ စာေမးပြဲအၿပီးမွာပင္ သူ႔၀ါသနာ၊ သူ႔အႏုပညာအတြက္ ရဲရဲရင့္ရင့္ စစ္မ်က္ႏွာဖြင့္ခဲ့ပုံပဲ ျဖစ္သည္။ အမိကုိ အာခံ၊ အဘကုိစြန္႔ခဲ့ေသာ အိမ္ေျပးေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သီခ်င္းဂီတ၀ါသနာကုိ ေပြ႕ဖက္အားတင္းလွ်က္ ေလာကအလယ္မွာ မာန္တင္းေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရာ လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ေတြ႔ႀကံဳရသမွ် ခ်စ္ခင္သူ၊ မုန္းတီးသူ၊ ေဖးမကူညီမည့္သူ၊ ဖိေခ်ခ်နင္းမည့္သူေတြမ်ားစြာကလည္း ယိမ္းလႈပ္သက္၀င္ေနပါသည္။ သူတုိ႔အနက္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားမိသည္မွာ သီ… ဆုိေသာ ခ်စ္သူေကာင္မေလးထက္ လႈိင္ဘြားဆုိေသာ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းပဲ ျဖစ္သည္။ သူ႔ထက္ အသက္ႀကီးေသာ ပန္းခ်ီဆရာလူငယ္တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္သည္။ သူက ေပေတေတ၊ ညစ္ေထးေထး၊ တေလာကလုံးႏွင့္ သီးျခားစီလုိ ျဖစ္ေနခဲ့သူ သင္းကြဲေကာင္ေလး။ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္၏ ၅၂၈ သံေယာဇဥ္ခ်စ္ျခင္းက ခ်စ္သူ သီ ႏွင့္ ဖြဲ႔သီခဲ့ေသာ ၁၅၀၀ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာထက္ပင္ ၿပိဳးျပက္လက္ပတာလည္း ၀တၳဳ၏ ထူးျခားမႈ၊ လွပမႈအျဖစ္ ေက်နပ္စရာ ျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။ မိေ၀း၊ ဖေ၀း အရပ္ေနရာ ဆုံမွတ္တစ္ခုမွာ လာေရာက္ႀကံဳဆုံၾကရသူ အေဆာင္ေနဘ၀မ်ားစြာ၏ ခ်စ္ခင္စည္းလုံးမႈ၊ တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ အနစ္နာခံ ျဖည့္ဆည္းေပးမႈမ်ားသည္လည္း ႏွစ္လုိၾကည္ႏူးဖြယ္။ ခါတရံ လႈိက္ျဖာေသာပီတိျဖင့္ မ်က္ရည္သီသီပင္ ေ၀့၀ဲလုိ႔လာခ်င္ခဲ့သည္။

မထင္မွတ္ေသာ အခ်ိဳးအေကြ႕၊ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခုျဖင့္ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ရေသာ ဇာတ္သိမ္းကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခ်န္ထားလွ်ိဳ႕၀ွက္ေပးခ်င္ပါသည္။ စာဖတ္သူမ်ား ဖတ္ရွဳၿပီးမွ ဆက္လက္ ေဆြးေႏြးၾကပါကုန္။ တစ္ခု ေျပာစရာ ရွိသည္မွာ စိတ္၀င္တစား၊ ခ်စ္ခင္ေလးစားဖြယ္ရာ လႈိင္ဘြား၏ ရင္နင့္ဆင္ျခင္ဖြယ္အတိတ္ကုိ စာေရးသူက အျပေနာက္က်ခဲ့သည္ဟု ခံစားရျခင္းပင္။ ဒီေလာက္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ နက္ရွဳိင္းရွဳပ္ေထြးေသာ လႈိင္ဘြား၏ ေနာက္ေၾကာင္းကုိ ဇာတ္ကြက္မ်ားမ်ား မေဖာ္ျပႏုိင္ေတာ့ပဲ ဒုိင္ယာေလာ့ဂ္မ်ားျဖင့္ အလွ်င္စလုိ ျပေနရသည္မွာ ကတုိက္ကရုိက္ႏုိင္ေနသည္ ထင္မိသည္။ ၿပီး… မိခင္၏ ခါးသီမႈကုိလည္း ၀ါက်အနည္ငယ္ငယ္ျဖင့္သာ ျပႏုိင္ခဲ့ျပန္သည္။

မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ နတ္စီတဲ့အိပ္မက္ ၀တၳဳကေလးကေတာ့ ရုိးစင္းစြာ လွပၿပီး ခ်စ္စဖြယ္။ ဏီလင္းညိဳ၏ ေစတနာ အေျပာက္အမြမ္းမ်ားကလည္း ေနထားတက် ။ ရင္ထဲမွာ နင့္သည္းဆြတ္က်င္လွ်က္ တေျမ့ေျမ့စြဲၿငိ က်န္ရစ္ေစခဲ့ၿပီ။

Friday, June 13, 2014

သုဥ္း ရြာကေလး

ဖုိးဖုိးႀကီး၏ စ်ာပနပြဲသည္ ထင္မွတ္ထားသည္ထက္ပင္ ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္လွေတာ့သည္ဟု ဖုိးဖုိးႀကီး၏ သမီးအႀကီးဆုံးျဖစ္ေသာ ႀကီးႀကီးညြန္႔က မခ်ိတင္ကဲ မ်က္ရည္က်ရွာသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔႔၊ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားလွသည္ဟု ေျပာစမွတ္တြင္ခဲ့ေသာ ဖြားဖြားႀကီး၏ အသုဘအခမ္းအနားႏွင့္ လားလားမွ်မဆုိင္။ ရဟန္းဒါယိကာ၊ ေက်ာင္းဒါယိကာႀကီးမုိ႔သာ ထီးျဖဴယွက္မုိးသၿဂိဳလ္ခြင့္ရသည္ဆုိရုံ။ ဖြားဖြားႀကီး၏ အုတ္ဂူနံေဘးမွာ အရြယ္တူ၊ ပုံစံတူ အုတ္ဂူေလးျဖင့္ ေလွ်ာင္းစက္ရရုံျဖင့္ ေက်နပ္ေျဖသာရေတာ့မည္ ဟု ဖုိးဖုိးႀကီး၏သား ဦးေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ကုိလုိလုိ၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ႏွစ္သိမ့္သလုိ ဆုိျပန္သည္။

ဖြားဖြားႀကီးတုန္းကေတာ့ သက္တမ္းကုန္လုိ႕ ေၾကြလြင့္ေသလြန္ခဲ့ရသည္ကုိပင္ ယူက်ံဳးမရ ပူေဆြး၀မ္းနည္းမဆုံး၊ ရင္ဘတ္စည္တီး ငုိေၾကြးျမည္တမ္းၾကသူေတြလည္း မ်ားမွမ်ားလွေပ။ သားႏွင့္သမီး ငါးေယာက္၊ အိမ္ေထာင္ဘက္ငါးဦးႏွင့္ စုံဖက္ထားေသာ ေျမးျမစ္မ်ားက တစ္ျဖာမက၊ ဖုိးဖုိးႀကီးတုိ႔က ရြာမွာ လယ္ေျမဧကမ်ားစြာ ပုိင္ဆုိင္ထားသည္မုိ႔ ၾကည့္ရွဳေစာင့္ေရွာက္ထားရသူ အလုပ္သမား မိသားစုလည္း မ်ားလွသည္။ ဖုိးဖုိးႀကီးတုိ႔၏ ေငြေၾကးအေထာက္အပံ့ႏွင့္လည္း တစ္ရြာလုံးနီးပါး မကင္းရာ၊ မကင္ေၾကာင္းခ်ည္းသာမုိ႔ ရြာမွာ ၾသဇာအသင့္အတင့္ ရွိၾကသည္။ တစ္ရြာလုံးက ဖြားဖြားႀကီး၏ ရုပ္ကလပ္ကုိ သာမန္အသုဘအျဖစ္ ၿပီးစလြယ္ မေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကေစလုိ။ ရဟန္းမယ္ေတာ္ႀကီးမုိ႔ “မယ္ေတာ္ပ်ံ” ဟု အထူးျပဳကာ စ်ာပနအခမ္းအနားကုိ ကုိးရက္ကုိးညတုိင္တုိင္ ၀ွဲခ်ီးက်င္းပခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။

ဖုိးဖုိးႀကီး၏ အလွည့္မွာေတာ့ ငုိေၾကြးျမည္တမ္းသံ ၾကားရေသာ္လည္း မၿမိဳင္ဆုိင္လွဘူးဟု လက္ရွိသားသမီး၊ ေျမးျမစ္အားလုံးက စိတ္မွာ အားမရခ်င္။ ဖြားဖြားႀကီးတုန္းကလုိ အေလာင္းကုိ ေရခ်ိဳးသန္႕စင္၊ ခုံတင္၊ ေသတၱာထည့္ၾကရာမွာ အယုအယက္၊ အုန္းတသဲသဲလည္း မရွိၾကၿပီ။ ဟုိလူ႔သြားေခၚပါဦး၊ ဒီလူ႔ေစာင့္ပါဦး တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ဆုိၾကရင္း အနားမွာ ရွိႏုိင္သေလာက္ေသာ လူႏွင့္ပင္ ေျမက်ရေတာ့မည့္ အျဖစ္ေပ။

ဘြားဘြားႀကီး၏ မယ္ေတာ္ပ်ံအခမ္းအနားအတြက္ ဟီးထေနေအာင္ ထည္၀ါၿပိဳးျပက္ေသာ မ႑ပ္ႀကီးကုိ ေန႔ခ်င္းၿပီးေဆာက္ခဲ့ၾကသည္ဟု ေျပာလွ်င္ ခုခါ… ယုံခ်င္စရာပင္ မရွိၿပီ။ ဖြားဖြားႀကီးတုန္းက ထမင္းေကၽြးရုံတစ္ျခမ္းစာ ကႏၷာဖ်င္းကေလးကုိပင္ သစ္၀ါးရွာေတာ့လည္း သည္လူေတြ၊ တုိင္ထူ၊ တာေပၚလင္ အမုိးတင္၊ ႏွီးစခ်ည္ေႏွာင္ေတာ့လည္း သည္မ်က္ႏွာေတြ၊ အုိးခြက္၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ ငွားပါဦးဆုိေတာ့လည္း သည္လူတစ္စုသာေပ။ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးသာမက ထမင္းေကၽြးလည္း သည္လူေတြပဲ ပါရေပဦးမည္။ ဘုန္းႀကီးပင့္လည္း သူတုိ႔ႏွင့္ လြတ္မည္မထင္။ ေျမက်လွ်င္လည္း သူတုိ႔ႏွင့္သာ ၿပီးရဦးမည္ပဲ။

ဖြားဖြားႀကီးမယ္ေတာ္ပ်ံမွာ ဧည့္ခံဆုိင္းငွားရန္၊ ဧယာဥ္က်ဴး မင္းသမီးထည့္ရန္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ အႀကံဥာဏ္ေပးေနၾကတာသည္ပင္ ပတ္တုတ္လုိ႔မရခဲ့။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ပင္ မေနသာပဲ ၀င္ပါေလမွ စကားနည္း၊ ရန္စဲ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က်ႏုိင္ခဲ့ေတာ့တာျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ ေမာ္ကၽြန္းဧည့္ခံဆုိင္းကုိ ၿမိဳ႕အထိ စက္ေလွျဖင့္ အႀကိဳ၊ အပုိ႔လုိက္ခ်င္သူေတြ စကားႏုိင္လုၾကေသးသည္။ ဧယာဥ္က်ဴးမင္းသမီးကုိ မိမိအိမ္မွာ တည္းခုိေစခ်င္သူေတြလည္း မရွားလွ။ ဆုိင္းအဖြဲ႕လုိက္ပါလာေသာ စက္ေလွႀကီး ရြာကမ္းနဖူးသုိ႔ဆုိက္ေရာက္လွ်င္ ရြာရွိလူကုန္နီးပါး၊ ပ်ိဳပ်ိဳအုိအို၊ က်ားမ မဟူ ဆင္းႀကိဳၾကသည္မွာ ကမ္းလုံးညြတ္ေတာ့သည္။ လုလင္ပ်ိဳမ်ားက ဆုိင္းေသတၱာေတြကုိ အလုအယက္ထမ္းတင္ၾကသည္မုိ႔ ၿပိဳက္ခနဲ၊ စက္ေလွအခြံခ်ည္း ျဖစ္သြားရေတာ့သည္။

“သူ႔အေဖရွိရင္ ဒီလုိပြဲမ်ိဳး ေရွ႕ဆုံးကေရာက္လာမွာ။ သာမႈနာမႈ တစ္ရြာလုံးကိစၥ၊ သူ႕ကိစၥလုိပဲ”

ဦးေလးငယ္၏ ဇနီးက အေ၀းေရာက္ခင္ပြန္းသည္ကုိ တမ္းတမ်က္ရည္က်ျပန္သည္။ ဦးေလးငယ္၏ ဇနီးမွ မဟုတ္ပါ။ ရြာမွာ သာမႈနာမႈ ကိစၥေပၚတုိင္း ကုိယ့္ေဆြကုိယ္မ်ိဳးအရင္းအခ်ာေတြဆီ ေျပးေျပးလႊားလႊား ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားၾက၊ ဟုိတစ္ဘက္သားေတြက ျပန္လာခ်င္တယ္၊ လာႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ဦးမယ္ … မယုတ္မလြန္ စကားျပန္လာၾက၊ က်န္ရစ္သူမ်ားခင္မ်ာ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ႏွင့္ ပြဲလန္းအမႈကိစၥႀကီးသာ ၿပီးေျမာက္သြားခဲ့ေသာ္လည္း ရြာကုိတစ္ေခါက္တေက်း ျပန္ေရာက္လာႏုိင္သူက ရွာမွ ရွားလွေတာ့သည္။

ဖြားဖြားႀကီးတုန္းက ဖြားဖြား၏ေျမး၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမေတြမွာ လူႀကီးေတြ ငုိေတာ့လည္း ငုိလုိက္ၾကရ၊ ၿပီးလွ်င္ တရုန္းရုန္းႏွင့္ ဆူညံပြက္ေလာရုိက္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကျပန္တာျဖစ္သည္။ စပ္ပန္းခ်ီလက္ရာ စုလစ္မြန္းခၽြန္ေတြႏွင့္ ၿပိဳးျပက္ကာ ေနေရာင္မွာ တလက္လက္ျဖာေနေသာ ဖြားဖြားႀကီး၏ အေလာင္းစင္ကုိ ျပင္ဆင္မြမ္းမံၾက၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း ပြဲလန္းသဘင္ႏႊဲရေတာ့မွာလုိ ျပင္ဆင္ျခယ္သၾကႏွင့္ အနားမွ် မရႏုိင္။အဖုိးအဖြားေသရင္ ေျမးေတြေပ်ာ္ၾကတယ္ဆုိတာ ဟုတ္မွာပဲ။

“ကၽြန္မတုိ႔ေတာင္ ရြာျပန္မေရာက္ႏုိင္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ လာမယ္၊ လာမယ္… ခ်ိန္ေနရင္း ေဟာ… အခု မျဖစ္မေနအေရးကိစၥရွိမွ ေရာက္ႏုိင္ေတာ့တာေလ။ တစ္ျပည္ရပ္ျခားက လူေတြေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ကုိယ္ခ်င္းစာပါတယ္”

ေမေမက မ်က္ရည္မစင့္တစင္ မုိ႕အစ္နီရဲ မ်က္၀န္းေတြႏွင့္ ေဆြးေဆြးလ်လ် ဆုိသည္။ အမွန္ပဲ။ ေမေမေတာင္ ဖုိးဖုိးႀကီး၏ စ်ာပန၊ ဖခင္အရင္း၏ ကိစၥမုိ႔သာ ရြာကုိ ျပန္ေရာက္ႏုိင္ခဲ့တာပင္။ ေဖေဖပင္ ခ်က္ခ်င္း လုိက္မလာႏုိင္ခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သင္တန္းတက္လက္စ၊ အလုပ္လက္စေတြကုိ ဇြတ္ပင္အာရုံျဖတ္ကာ ျပန္မေရာက္ျဖစ္တာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ရြာကုိ စြန္႔စြန္႕စားစား လုိက္ပါလာျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

“ကုိမုိးကေတာ့ ပညာေတြတတ္ေတာ့ မိဘနဲ႔ ရင္အုပ္မကြာ ေနႏုိင္တာေပါ့။ မင္း အစ္ကုိေတြ၊ ညီေတြကေတာ့ ပညာေလး မေတာက္တေခါက္၊ မစုိ႔မပုိ႔နဲ႔ ေရာၾကည္ရာ၊မ်က္ႏုရာ… ရွာလုိက္ၾကတာ၊ ခုေန တုိ႔ေသရင္ေတာင္ သၿဂၤ ိဳလ္ မီမွာ မဟုတ္ပါဘူး”

အငုိသန္လြန္းသူဟု နာမည္ရေသာ ေဒၚေလးၿမိဳင္က ေမေမ့ႏွင့္ အထက္ေအာက္ ညီမငယ္ျဖစ္သည္။ ေဒၚေလးၿမိဳင္၏သားႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းမုိ႔ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ရြာမွာ ေက်ာင္းသြားေဖာ္၊ ကစားေဖာ္ေတြျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံျခားထြက္ကာ အလုပ္လုပ္ၾကမည္ဟု ဆုံးျဖတ္စီစဥ္ခဲ့ၾကစဥ္ကလည္း ၿမိဳ႕ေပၚရွိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ဆီ အ၀င္အထြက္ခပ္စိတ္စိတ္ ရွိခဲ့ဖူးၾကတာပင္။

“ကုိယ့္ရြာမွာပဲ မိရုိးဖလာ လုပ္ကုိင္စားၾကေရာေပါ့ သားေလးတုိ႔ရယ္။ အေဖတုိ႔ အေမတုိ႔လည္း အသက္ေတြ ရလာၾကၿပီမဟုတ္လား။ မမာေရး၊ မက်န္းေရးရွိလာရင္ေတာင္ ျပန္လာေတြ႕ဖုိ႔ မလြယ္ဘူး”

ေမေမကေတာ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သားတစ္ေယာက္တည္းသာမုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေ၀းေ၀းမလႊတ္ႏုိင္ဟု ဖက္တြယ္ထားဆဲပင္။

“သားတုိ႔လည္း အတတ္ႏုိင္ဆုံး ကုိယ့္ရြာမွာပဲ ဓားမဦးခ် ေနသြားဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကည့္တာပဲ ႀကီးႀကီးလႈိင္ရယ္။ ဒါေပမယ့္.. ရြာမွာ ဘယ္လုိမွ အဆင္မေျပေတာ့ဘူးဗ်။ မုိးေလေတြမမွန္လုိ႔ လယ္လုပ္ငန္းေတြ မေကာင္းေတာ့တာ ၾကာၿပီ။ လယ္ထဲက မရရင္ေတာင္ ျမစ္ထဲက ငါးက မွန္မွန္ေလးတုိးေနရင္ အေၾကာင္းမဟုတ္ေသးဘူး။ ျမစ္ထဲကရတာေလးနဲ႔ လယ္ထဲကုိျဖည့္ႏုိင္တာေပါ့။ ခုေတာ့ … တစ္ႏွစ္ေျပလည္ႏုိးနဲ႔ အေၾကြးခ်င္းထပ္ၿပီး အတုိးေငြက လည္ပင္းနစ္လာၿပီ”

ေဒၚေလးၿမိဳင္က သူ႔သားေတြ အလြန္အလုပ္ႀကိဳးစားေၾကာင္းကုိ အၿမဲခ်ီးမြမ္းေနခဲ့ဖူးတာပင္။ လယ္ထဲလည္း လယ္ထဲအလုပ္မုိ႔ ေနကုန္ေနခမ္း မေမာပမ္းတတ္ၾကသူေတြ…တဲ့။ ျမစ္ထဲလည္း တစ္ေယာက္လွ်င္ ေလွတစ္စင္း၊ ငါးသေရာက္ပုိက္ တစ္ေဖာင္စီႏွင့္ စုန္ဆန္မပ်က္ၾက။

“ႀကိဳးစားသေလာက္ အရာမထင္ေတာ့လည္း သူတုိ႔ စိတ္ပ်က္ၿပီး ဒီအလုပ္ေတြကုိ အီလာ၊ ေတာက္လာေတာ့တာေပါ့”

အခုေတာ့ ေဒၚေလးၿမိဳင္က …

“သူတုိ႔ပုံမွန္ပုိ႔ေပးတာေလးေတြနဲ႔ လယ္စားရိတ္ထည့္ႏုိင္ေတာ့ အေၾကြးေလးေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း ေခ်ာလာပါၿပီ”

အေၾကြးေတြေက်ရင္ေတာ့ ငါ့သားေတြ ငါျပန္ေခၚမယ္ ေျပာကာ မ်က္ရည္တာက်ိဳးျပန္သည္။

ရြာမွာ သိေဟာင္း၊ ကၽြမ္းေဟာင္း သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အေတာ့္ကုိ ရွားပါးေနခဲ့ၿပီပဲ။ တခ်ိဳ႕က မေလးမွာ…။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ထုိင္းဘက္ေရာက္ေနတယ္… ဟု သံတူေၾကာင္းကြဲေတြခ်ည္းသာ။ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ေယာက္ကေတာ့ နင္ေရာက္တုန္း နင့္သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းတုိင္ရဦးမယ္ အစခ်ီကာ မ်က္ရည္တလည္လည္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။

“လက္ထပ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ပဲ ေနတယ္။ တစ္ရြာလုံး အလွ်ိဳ အလွ်ိဳ ထြက္ၾကေတာ့ သူပါ လုိက္ထြက္၊ အလုပ္လုပ္မယ္ ျဖစ္ေရာ…။ ဟုိကုိေရာက္စ တစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ေငြပုိ႔ေဖာ္ရတယ္။ ခု… ေသသလား၊ ရွင္သလား မသိရေအာင္ ဖုန္းလည္းမဆက္၊ လူႀကံဳလည္း မမွာ… ေနေနတာ သုံးႏွစ္ေက်ာ္။ သူ… ဟုိမွာ ေထာင္မ်ားက်ေနမလား။ သူမ်ားသတ္လုိ႔ ေသသြားပလား ပူလုိက္ရတာ။ ငါ့မွာ မိန္းမသားတန္မဲ့ သူ႔အေၾကြးလက္က်န္ေတြကုိ ေတာ္ေတာ္ ဆပ္လုိက္ရတယ္ေလ။

…. ငါ့ ေသာက၊ ဒုကၡေတြ အနည္က်မွ သင္းက ျပန္လာတယ္ေလ။ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္ေတာင္ ပါမလာပဲနဲ႔။ နင္ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့။ ငါ… တကယ္ စိတ္နာတယ္။ မေပါင္းေတာ့ဘူးလုိ႔ အျပတ္ေျပာလုိက္တယ္”

ထုိင္းႏုိင္ငံကုိ ထြက္ဖုိ႔ေတာင္ ကုန္က်စားရိတ္က ေျခာက္သိန္း၀န္းက်င္ခန္႔သာ ဆုိေပမယ့္ ကုိယ့္မွာ ေငြမရွိလုိ႔ အတုိးႏွင့္ ယူရလွ်င္ အတုိးေငြကုိ ျပန္ဆပ္ရတာႏွင့္တင္ လွ်ာေပၚ ျမက္ေပါက္ႏွင့္ေတာ့မည္။

“သင္းေက်းဇူးပဲ ေျပာပါေတာ့။ ငါ့မွာ ရြာထဲလည္း ၾကာေလ မ်က္ႏွာမျပရဲေလျဖစ္လာေတာ့ သူ႔ေနာက္လုိက္မယ္ ဆုိၿပီး ရန္ကုန္တက္သြားတာ။ ဟုိမွာ ေအးဂ်င့္နဲ႔ ေျပာဆုိၿပီး အေတာ္ခရီးေပါက္ေနမွ… ရြာဘက္မွာ အျပင္ထြက္ခ်င္၊ အလုပ္လုပ္ခ်င္သူေတြ ရွိေသးလား။ ေခၚေပးႏုိင္မလား စကားစပ္မိၿပီး ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က အလုပ္လုိခ်င္တဲ့သူေတြကုိ ငါပဲဆက္စပ္ေခၚေပးရင္း ဒီလမ္းေၾကာင္းထဲ ေရာက္လာတာပဲ။ ခုေတာ့… ရြာထဲက သြားခ်င္တဲ့လူရွိလာရင္ ငါ့ေငြနဲ႔၊ ငါ့ အဆက္အသြယ္နဲ႔ ပုိ႔ေပးတယ္ ဟယ္။ ၿပီးမွ လုပ္ခထဲကေန ျပန္ခုႏွိမ္ယူတာေပါ့။ တစ္ေယာက္ ဆယ္ပုံးေလာက္ေတာ့ ငါ့အတြက္က်န္ေအာင္ လုပ္ရတာေပါ့ ဟယ္”

“နင့္ ၀န္ေဆာင္ခက မ်ားလုိက္တာ…”

သူငယ္ခ်င္းမက ခ်က္ခ်င္း ပက္ခနဲ ျပန္ေခ်ပသည္။

“၀န္ေဆာင္ခခ်ည္းေတာ့ ဒီေလာက္က်မလားဟဲ့။ ေငြတုိးအတြက္ ယူတာ။ ငါ့တုန္းကလည္း ခံခဲ့ရတာပဲေလ။ ဒုကၡသံသရာမွာ ခ်ာလပတ္ရမ္းေနေအာင္ ခံခဲ့ရတာ။ ခု… အဲဒီဒုကၡရဲ႕ အသီးအပြင့္ေတြအျဖစ္ ငါျပန္ယူတာပဲ”

ဖုိးဖုိးႀကီးတုိ႔ႏွင့္ သက္ရြယ္တူ၊ ရွားရွားပါးပါး အသက္ကုိးဆယ္ အဘြားအုိက နားစြန္နားဖ်ားျဖင့္ စကား၀ုိင္းထဲ ၀င္ပါလာျပန္ကာ…

“ညည္းပဲယူ၊ ညည္းပဲ ရတာပါေအ…။ က်ဳပ္တုိ႔ရြာထဲမလဲ က်ားက်ား၊ မမ သန္သန္မာမာပ်ိဳပ်ိဳရြယ္ရြယ္ ရယ္ လုိ႔လည္း တယ္… မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔ေသရင္ေတာင္ ရြာထဲက်န္တဲ့ အုိႀကီးအုိမအခ်င္းခ်င္းပဲ ဒရြတ္ဆြဲခ်မွ မသာေျမက်ရမယ့္ကိန္း ဆုိက္ေနပါၿပီ”

ရြာမွာလည္း လယ္သူရင္းငွားအလုပ္သမားက ေရႊထက္ရွားေနၿပီရယ္ဟု လယ္လုပ္သူတုိင္း၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ညည္းခ်င္းဆုိေနၾကျပန္တာပင္။

“ထြန္ကုိင္အလုပ္သမားမုိ႔ ေစာေစာစီးရရင္ အလုပ္မွာ ေပ်ာ္ေအာင္လုိ႔ ရွိခုိးဦးတင္ထားရေတာ့တာ”

“ရွိခုိးရုံနဲ႔ ထမင္း၀တာ က်လုိ႔ အရီးရယ္။ အရီးတုိ႔ တစ္ေႏြလုံး၊ တစ္မုိးလုံးစာ သူတုိ႔ကုိေပးႏုိင္တဲ့ လုပ္အားခက ဟုိမွာ.. တစ္လထဲနဲ႔ ရႏုိင္တာ”

“ဒါဆုိ ညည္းပုိ႔ေပးလုိ႔ ေရာက္သြားၾကတဲ့သူေတြ ဘယ္သူ… အထုတ္အထည္နဲ႔ ျပန္ပုိ႔ႏုိင္သလဲ။ ေရႊတြဲလဲ ေငြတြဲလဲနဲ႔ ရြာမွာေအးေအးလူလူထုိင္စားႏုိင္တဲ့ မိသားစု ဘယ္ႏွစု ရွိၿပီလဲ။ ဟြန္း… မစားရ ၀ခမန္း…”

“ဒါေတာ့ သူတုိ႔ လိမၼာသေလာက္ သူတုိ႔ရတာပဲ အရီးရဲ႕။ လိမ္လိမ္မာမာ၊ ၿခိဳးၿခိဳးခ်န္ခ်န္နဲ႔ ျပန္ပုိ႔ေနတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ ရွိပါတယ္ေနာ္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ကုိယ့္ေနရာထက္ သာလုိ႔သာ စြန္႔စြန္႔စားစား သြားးေနၾကတုန္း မဟုတ္လား”

မေလးရွားမွာ လႈပ္လႈပ္သဲသဲ သတင္းသန္႔သန္႔ၾကားလွ်င္ တစ္ရြာလုံးတုန္လႈပ္ေနၾက။ ထုိင္းမွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းသည္ဆုိလွ်င္လည္း ရင္ပူကာ ေနမထိၾကေတာ့တာလည္း ရြာ၏ ထုံးစံ၊ အစဥ္အလာ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ လက္ကုိင္ဖုန္းေလးေတြ တတူတူကုိင္ေနႏုိင္ၿပီမုိ႔ ကမာၻ႕ရြာကုိ ၿခံစည္းရုိးအစပ္ကေန လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္လာခဲ့ၾကၿပီ ဆုိပါစုိ႔။

“အငယ္မေတြလည္း ရန္ကုန္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ သူတုိ႔ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံေတြက ဆႏၵေတြျပၾကေတာ့ စက္ရုံေတြလည္း ဖြင့္လုိက္၊ ပိတ္လုိက္… ငါတုိ႔လည္း စိတ္ေတြပူေနရတာ ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ်ပဲ။ အဲတုန္းက ရြာကုိ ခဏ ျပန္လာတယ္။ ခုတစ္ေခါက္ ျပန္တက္ေတာ့ ထုိင္းဘက္မွာ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံေတြမွာ ၀င္လုပ္ေနတဲ့ သူေတြ အဆင္ေျပၾကတယ္ဆုိေတာ့ မေျပာမဆုိ ေရႊ႕သြားလုိက္ၾကတာ။ ဟုိေရာက္မွ အိမ္ကုိ လွမ္းအသိေပးတယ္”

“ကၽြန္ေတာ္က မမႀကီးေတာင္ သူတုိ႔နဲ႔အတူ အျပင္ထြက္ အလုပ္ လုပ္ေနတယ္ ထင္တာ”

ေမေမတုိ႔ အစ္မအႀကီးဆုံးကေမြးၿပီး ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ အသက္ အႀကီးဆုံးမုိ႔ အားလုံးက မမႀကီးဟု ခ်စ္ခင္စြာေခၚၾကရေသာ မမႀကီးပင္ အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္ သီသီစြန္းခဲ့ၿပီထင့္။ ငယ္ငယ္က အလြန္အရွက္အေၾကာက္ႀကီးလွေသာ မမႀကီးက သူ႔ဒုတိယေျမာက္ သားငယ္ကုိ ႏုိ႕လွန္တုိက္ေနရင္း…

“လုိက္ခ်င္ပါဘူး ဟယ္။ အေဖနဲ႔ အေမကုိလည္း စိတ္မခ်ပါဘူး။ ခုေတာ့ ဒီသံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔ ရြာကေန ဘယ္မွ မခြဲႏုိင္ေတာ့ဘူး”

ေျပာကာ သားငယ္ကုိ ခ်စ္စႏုိး ငုံ႕နမ္းေနျပန္ေတာ့သည္။ မမႀကီး၏ ေယာက်္ားကေတာ့ ဖုိးဖုိးႀကီး၏ စ်ာပနပြဲ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေျခသည္လက္သည္အျဖစ္ ပါေလရာေပ။ မမ၏ မိဘမ်ားက သားမက္ကုိ သမီးႏွင့္ မတူမတန္ဟု မ်က္မာန္မေျပပဲ ပစ္ထားခဲ့ဖူးတာ သိေနတာမုိ႔…

“ေျမးေတြေတာင္ တစ္ေယာက္က ႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္လာၿပီ။ နင့္ အေဖေတြ၊ အေမေတြက ေယာက္ဖကုိ မၾကည္လင္ၾကေသးဘူးလား”

မမႀကီးက မဲ့ရြဲ႕ကာ…

“အရင္လုိ အိမ္ရိပ္မနင္းရ ဆုိတာမ်ိဳးေတြေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ အေၾကာင္းရွိရင္ ခုလုိ… သြားသြားလာလာ လုပ္လုိ႔ ရေနၿပီ။ ေျပာစရာရွိရင္ နာမည္တုိက္ရုိက္မေခၚပဲ စကားလုံးရုိက္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲဖယ္ဖယ္နဲ႔ေတာ့ စကားေျပာေနၿပီ။ လုိအပ္ရင္လည္း ငါ့သားႀကီးက စကားျပန္ေပါ့.. ဟားဟား”

“နင့္ေယာက်္ားက ခုထိ လက္ေၾကာမတင္း၊ ထီးထမ္းလမ္းေလွ်ာက္ ေန ေနတုန္းလား”

မမႀကီးတစ္ေယာက္ ရွဳံ႕မဲ့သြားေလသည္။

“သူ႔မိဘလက္ထက္ကတည္းက ေနလာတာ။ ငါလည္း ေျပာရလြန္းေတာ့ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးဟာ။ ထားလုိက္ေတာ့တယ္။ လူႀကီးေယာင္ေယာင္နဲ႔ ရပ္ရြာကိစၥလည္း သူ႔အေရးကိစၥလုိ ျဖစ္ၿပီး ေနရာတကာ ၀င္ပါေနတတ္ေတာ့ အားရ၊ နားရတယ္လည္း မရွိပါဘူး။ လယ္အလုပ္လည္း သူက ဖိဖိစီးစီး ရွိလွတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲေတာ့ အလုပ္သမားသာ အလုံအေလာက္ ရေအာင္ရွာေပး။ အလုပ္ၿပီးေအာင္ ငါ ခုိင္းမယ္ေျပာရတယ္။ အေမတုိ႔ကလည္း အဲဒါကုိ မႀကိဳက္ႏုိင္တာပဲ”

မမႀကီးက ပင့္သက္ေယာင္ေယာင္မွ် ရွဳိက္ကာ…

“သူမ်ားေတြ ျပည္ပထြက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာက်ေတာ့ အေမတုိ႔ကလည္း သူ႔ကုိ လႊတ္ခ်င္ေနတယ္။ ငါကေတာ့ သေဘာမက်ဘူးဟယ္။ သူကလည္း မိသားစုကုိထားၿပီး မထြက္ခ်င္ဘူး တဲ့”

“ နင့္ေယာက်္ားက သူမွ အရုိးနာနာ ခါးခ်ိဳးၿပီး အလုပ္မလုပ္ခ်င္တာကုိး”

လႊတ္ခနဲ စကားေထာက္လုိက္မိၿပီးမွ အားနာရေကာင္းမွန္း သတိရကာ ေနာင္တ ရသြားပါသည္။ ဒါေပမယ့္ မမႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္စကားကုိ ခ်က္ခ်င္းတုန္႔ျပန္လာသည္။

“ေအး… အဲလုိ လက္ေၾကာမတင္းတဲ့ ေယာက်္ားနဲ႔ ရလုိ႔သာ ငါ့ သားသမီးေတြ ခုခ်ိန္ထိ မိစုံဖစုံေနႏုိင္ေသးတာလည္း ထည့္ေျပာဦးေလ”

ေယာက်္ားအေပၚ ခ်စ္တတ္သေလာက္ လုိရာဆြဲေတြးကာ ရွာႀကံေက်းဇူးတင္တတ္ေသာ မမႀကီးက ဆက္ေျပာလာျပန္တာ….

“နင့္တူက ဘာေျပာလဲ သိလား။ ေဖေဖမသြားခ်င္ရင္ေန..။ သားႀကီးလာမွ သြားမယ္။ ဟုိမွာ အလုပ္ လုပ္ၿပီး ပုိက္ဆံေတြအမ်ားႀကီးရရင္ ေမေမ့ဆီ ျပန္ပုိ႔ေပးမယ္တဲ့။ ရုတ္တရက္ေတာ့ ငါေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနေသးတာ…။ ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္းေတြးၿပီး ငါ့မွာ တစ္ညလုံးအိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ဖြ… လြဲပါေစ၊ ဖယ္ပါေစ၊ ငါ့သားေလးေတြ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အထိ ငါတုိ႔ရြာမွာ ဒီအစဥ္အလာႀကီး ရွိမေနပါေစနဲ႔ေတာ့ ဆုေတာင္းရင္း ငါ့မွာ မ်က္ရည္ေတာင္ က်တယ္”

…တဲ့။ မမႀကီးရဲ႕ ဆုေတာင္းဟာ တစ္ရြာလုံးရဲ႕ ဆုေတာင္းလည္း ျဖစ္ေနမွာ ထင္ပါရဲ႕။ ။

…..